Lubię takie klimaty gorzko-zwyczajne - bo szef robi ci problemy, pieniędzy nie ma, miłość daleko na horyzoncie, a tu jeszcze trzeba dotrwać do wypłaty. Dobrze że można jeszcze sobie zaparzyć herbaty.

bo na wszystko jest jakaś herbata



te dwie ostatnie książki bardzo mi się spodobały ale najbardziej utkwiła mi w pamięci Wielka Kariera w Herbatnikach... i Cud pedagogiki w Cierpkości wiśni ..

"Herbatniki" były świetne. bardzo lubię ten fragment, w którym Jagoda wraca do Firmy i tłumaczy zagranicznemu szefowi, że zmotywować pracowników można tylko przez zabronienie im czegoś - bo to taka polska specyfika, powstania, rewolucje, itp.

Swoją drogą, te happy-endy w serii owocowej to mnie zawsze podnoszą na duchu. Bo są na tyle zwyczajne, że można w nie uwierzyć i na tyle bajkowe, że sprawiają przyjemność.

i ta miłość-niemiłość z facetem który wygląda jak miś

I coś nowego:

Katarzyna Leżeńska "Kamień w sercu"







Co jeszcze może przytrafić się facetowi przed czterdziestką, który właśnie rozwodzi się z żoną domagającą się specjalnych alimentów dla...swoich kotów? Czy coś jeszcze czeka dziewczynę w gorszej połowie trzydziestki, która pogodziła się już z kłamstwami byłego męża i z samotnym macierzyństwem? Zjazd absolwentów liceum zmieni w życiu Daszy i Marcina więcej, niż by się spodziewali. Odnaleziona na nowo miłość da im nie tylko nadzieję na szczęście, ale także siłę, by wspólnie walczyć z czymś znacznie trudniejszym niż zawiść ?życzliwych?: ciężką chorobą Poli, córki Daszy. I by zaakceptować to, czego zmienić się nie da. Dramatyzm wydarzeń, a także starannie odtworzone realia, celne obserwacje obyczajowe, znakomicie nakreślone sylwetki bohaterów sprawiają, że Kamień w sercu to poruszająca, choć niepozbawiona humoru opowieść o spóźnionej miłości, o sile potrzebnej, by odeprzeć nieoczekiwane ciosy, a przede wszystkim o odwadze, by kochać.



Jak pisze sama autorka: "opowieść pisana i z przekory, i z pokory zarazem. Po czterech książkach, z których każda wbrew mojej woli została sklasyfikowana jako romans, postanowiłam napisać... romans. Z przekory. Z pokorą natomiast przyglądam się historii, którą opisałam, bo jest tyleż piękna co straszna."

mam na to ochotę...

A propo Szwai, ja czekam na jej nowość Dziewice do boju. Już zerknęłam na koniec i wygląda na to, że będzie Happy end dla wszystkich w tej części...

A ja kupiłam tę książkę dla mamy i jej się bardzo Szwaja podobała. Sama jeszcze nie miałam czasu przeczytać.

Ja staram się książkę czytać od razu jak ją pożyczę albo kupię, bo potem jakoś mi nie idzie... Niestey przed świętami brak kasy a w mojej bibliotece też nowości niet...

baaardzo polecam Leżeńską "sądy i osądy" - bardzo realna, momentami przerażająca i skłaniająca do zastanowienia się nie tylko nad sobą.

Leżeńska mi sie podoba choć to osadzanie akcji w warszawie i wyższych sferach trochę może wyjść bokiem takie na schemacie Gorocholi

Ale jednak bardziej życiowa moim zdaniem.

nieporównanie wręcz

czytałam sądy i osądy...dobre chociaż nie zakręciły mną jakoś bardzo... mniej więcej w tym samym czasie czytałam inna książka która mnie bardziej mi się podobała Wawryniuk Beata - motyl na szpilce.... takie niby nie jakies cuuudo ale mnie rozbawiła i zostawiła po sobie bardzo miłe wspomnienie

i zachęcam do przeczytania w chwili wolnej

<span style="font-size: 18px; line-height: normal">dla zachęty - opis mamusi</span>

W przyległym pokoju zaszeleściały jedwabie i lekkie kroki; do sali jadalnej wbiegła kobieta czterdziestoletnia, miłej bardzo i prawie pięknej powierzchowności, brunetka, zlekka siwiejąca, w czarnym stroju, odznaczającym się wielką kosztownością i zarazem niesłychaną prostotą. Materya i koronki pochodziły wprost z Lyonu i Bruxelli. Kamea, spinająca suknią u szyi, przyozdobić-by mogła jakieś muzeum osobliwości; niemniej wszystko to było ciemne, surowe, prawie zakonne. Wyraz twarzy jej ożywiony był i pociągający uwydatniającą się w nim słodyczą.

<span style="font-size: 18px; line-height: normal">opis córki</span>

Nadzwyczajną szczupłością kibici i przezroczystą, bladością cery przypominająca extrauduchownione postacie szkoły malarskiej z pierwszych czasów chrześcijaństwa, z ciężkim ciemnym warkoczem, niedbale rozplatającym się z tyłu głowy, otulona barwistym szalem indyjskim, tak bardzo, że aż w nim całą dolną część twarzy chowała, smutna, znudzona, zziębła, szła w kierunku starego zegara i z połowy drogi ku stołowi pośrodku sali stojącemu wracała, wspierała się na chwilę o rzeźbioną poręcz krzesła i znowu dążyć zaczynała ku oknu, na które zaledwie spojrzawszy, przenosiła wzrok na malowania sufitu i postępowała ku drzwiom, od których znowu wracała do zegara.

<span style="font-size: 18px; line-height: normal">Jej ukochany</span>

Pięknym był. Wysoki, kształtny, silny, włosy i brodę miał złocisto-rude, czoło białe, usta cienkie, purpurowe, i wielkie oczy, z szafirową, ognistą źrenicą. Wiek jego trudno było-by ściśle określić. Blask oczu, szkarłat ust i kształty ciała świadczyły, że był bardzo młodym; ale wyraz, okrywający piękną tę twarz, nadawał jej pozór zmęczenia i przedwczesnego postarzenia. Czoło jego, pomimo białości, wydawało się zmięte i zwiędłe; usta, zarysem zdradzające naturę wraźliwą, układały się w linią pełną zniechęcenia i powściąganej goryczy; na dnie źrenic, leniwie i ze znudzeniem patrzących przed siebie, paliły się namiętne żądze, czy marzenia

<span style="font-size: 18px; line-height: normal">pan szambelan</span>

Obok gospodyni domu, która ożywione bardzo opowiadanie, na widok wchodzącej córki, w połowie wyrazu przerwała, powstał zwolna wysoki, niemłody, pięknej i wyniosłej postawy mężczyzna. Pośród czarnego ubrania jego, u piersi, migotało kilka kolorowych wstążeczek, szkła ujęte w zaledwie widzialną złotą oprawę okrywały oczy, drobnemi zmarszczkami otoczone. Drobne zmarszczki osypywały też czoło jego, niewysokie, ale pięknie zarysowane, i policzki, wolne od wszelkiego zarostu, czyniąc na pierwszy rzut oka twarz tę zestarzałą i zwiędłą. Odmładzały ją jednak po przyjrzeniu się, siwiejące wprawdzie, lecz gęste, a tu i owdzie czarne jeszcze włosy, białość zębów, ukazujących się we wpółuśmiechu, i zimny, lecz żywy blask siwych, przenikliwie z za szkieł patrzących źrenic.



<span style="font-size: 7px; line-height: normal"></span><span style="font-size: 7px; line-height: normal"></span><span style="font-size: 7px; line-height: normal"></span>

no no wypisz wymaluj skrzyżowanie Zygmusia z tym morfinistą

Ale jaka odskocznia od tych klasycznych przystojniaków z tytułem "sir". Poza tym morfinizm był wtedy trendy i się chłopak pozował na nałogowca



Przeglądałam tę nowa Szwaję w empiku i nawet mnie z lekka zaskoczyła sparowaniem bohaterów.

A jaka to Szwaja? Ostatnia strawna, jaka miałąm w ręku, to "Powtórka z morderstwa"...

PS: TEN chłopak morfinistą nie jest! Daje słowo! Ale i tak

ha! niewielka pociecha jak ma nudę w oczach



Szwaji tez nie strawiam

Ale jednocześnie palą się w nich żądze i marzenia...

Kilka książek szwajowych dość lubię - zwłaszcza przy zmywaniu i pod prysznicem,...

a ja na zawodach w puszczaniu papierowych samolocików

dobrze, ze nie na podpałkę

...no nie jestem w stanie przez szwaje i grocholę przebrnąć... próbuje dalej [czyli inne autorki]...

Grocholi mówię zdecydowane nie!!! natomiast bardzo podobała mi się matuszkiewicz Agencja złamanych serc

Leżeńska mi najbardziej podchodzi