A najgorsze, że te autorki same sobie nie zdają sprawy, że z tego, że są dorosłe lub że założyły rodziny, wcale nie wynika, że już mają coś do powiedzenia lub że mają talent literacki. Z pustego się nie naleje.

Ja ją całkiem inaczej odbieram. Szczodra to ona jest, ale z jakiegoś konkretnego powodu - albo czegoś chce od drugiej osoby, albo chce się pochwalić. Chodzi o te wszystkie obiady, czy kolacyjki. W najnowszej części pofatygowała się na posterunek z jedzeniem, żeby przekupić policjanta.
Jeżeli ktoś nie bije pokłonów na jej cześć, to zaraz ją szlag trafia.

Też to wszystko dostrzegam tak samo jak Ty, tylko nauczyłam się ją lubić mimo tej interesowności, bo jej cel mimo wszystko jest zawsze altruistyczny. Ona robi coś po coś, daje, żeby coś uzyskać, ale to nie jest nigdy dla niej. To zawsze jest zysk docelowo dla kogoś innego.
Karmi kogoś, żeby jej pomógł wsadzić mordercę za kratki, a nie żeby jej np. zreperował kran.
Przy okazji często karmi więcej osób już całkowicie bez powodu. Za co nikt się jej nie rewanżuje.

No i w roli swatki była bezbłędna, a takie zasługi zawsze doceniam.

Dokładnie, przez co mamy bezsensowne lanie wody. I jeszcze trudno mi zrozumieć osoby, które piszą, że jakoby taka historia coś wnosi i tak dalej.

Nastała jakaś głupia moda na to, by chwalić wszystko, niezależnie od jakości, żeby nie podcinać skrzydeł "twórcom". A w efekcie pochlebcy robią krzywdę nie tylko nam wszystkim, ale też sami sobie, bo potem autorzy, w przekonaniu o swoim ponadprzeciętnym talencie, wydają następne szmiry na jednakowym poziomie. Nie rozwijają się, nie pracują ani nad stylem, ani nad przekazaną treścią i dalej tworzą rzeczy, które nie powinny wyjść poza ich szufladę. A potem mamy ogromny śmietnik, z któego już nie ma jak wyszukiwać perełek napisanych przez tych, którzy faktycznie mają talent, osobowość i dobre pomysły na fabułę.

Potrafię ich wszystkich zrozumieć, bo mój F. też nie jest super szczęśliwy, gdy mu mówię, że coś mu nie wyszło z obiadem. Ale jak mu nie powiem, to będzie znaczyło, że do końca życia będzie mnie karmił np. czymś przesolonym. Nie, dziękuję. To już wolę, żeby się ewentualnie obraził i całkiem rzucił gotowanie. Na szczęście on traktuje moje opinie jak konstruktywną krytykę i wykorzystuje, by następnym razem nie popełnić tego samego błędu.

No właśnie, tyle że nic na lepsze się nie zmienia.

Ale to wszystko prowadzi na koniec do najważniejszego, żeby być lepszą od innych i żeby ludzie ją wiecznie podziwiali.
Mam w pamięci sytuacje z pierwszej części, chodzi o rozmowę o książkach(detektywach) między siostrą Tomaszą, a krakusami.
Pamiętam te nadymanie się, złość, że rozmawiają o czymś, a ona nie wie o czym. I te udawanie, że jednak coś rozumie
Potem wypożyczanie książek i czytanie, bo przecież ktoś nie może być lepiej ''dokształcony'' od niej. Na każdym spotkaniu w większym gronie, kiedy rozmawiali o śledztwie i ktoś wpadł na jakiś pomysł i nie była to ona, to dostawała spazmów.

Nie próbuję Cię przekonywać, że ona jest fajna, bo też nie uważam, że taka jest.
Stwierdzam tylko, że osoby w jej otoczeniu wcale nie są od niej lepsze. Lub nawet są dużo gorsze. Tam każdy ma wady.
Wdowa po aptekarzu jest trudna, ale tak samo jak każdy zasłużyła na to, by ktoś z nią spędzał czas dlatego, że mu to nie przeszkadza lub dlatego, że ją lubi, lub z innych pozytywnych powodów. A tu jest tak, że spędzają z nią czas osoby, które chcą ją wykorzystać, a wcale jej nie lubią.
Szkoda mi jej, bo to jest smutne, że nie ma przyjaciół.

Mnie się to akurat podobało. Źle, że nie potrafiła się przyznać, że czegoś nie wie, ale dobrze, że próbowała nadrobić braki.
Podobało mi się to, że przynajmniej sama przed sobą nie udawała, że wie wszystko, a także to, że chciała wiedzieć o czym rozmawiają osoby, na których jej zależy, by móc uczestniczyć w ich dyskusjach.

Wydaje mi się, że to wynika z jej wieku. Przez większość jej życia panowała moda na erudycję i wstydem było czegoś nie wiedzieć. W nowym tysiącleciu nastała moda na specjalizację, a ona po prawie pięćdziesięciu latach życia w "innym systemie" nie potrafiła się tak łatwo przestawić, że już jej wolno czegoś nie wiedzieć w dziedzinach, w których nie jest ekspertem.
Są dziedziny, w których jest najlepsza, ale widocznie nie otrzymuje wystarczającego potwierdzenia ze strony innych osób i nie jest usatysfakcjonowana zbyt małym jak dla niej uznaniem. Prawdopodobnie jest zbyt ambitna i to ją gubi.

"Miłosny blef" D.B. Foryś to całkiem przyjemna lektura, pomimo dość poważnych problemów zdrowotnych obojga bohaterów.
Hela i Kuba poznają się w szpitalu. Ona jest tam ze względu na swoje problemy z sercem, on - z powodu problemów z nerkami. Dla obojga jedynym rozwiązaniem jest przeszczep.
Oboje mają różny stosunek do życia. Hela, z wyboru, pozostaje samotna. Nie chce zakochać się i stworzyć rodziny, a potem złamać komuś serce, odchodząc. Ma oddanych przyjaciół i rozwiedzionych rodziców w różnych częściach świata.
Kuba jest jej kompletnym przeciwieństwem. Jest żywiołowy, radosny i chce czerpać z życia garściami. Pomimo kłopotów zdrowotnych pracuje jako instruktor lotnictwa, a także udziela się w ochotniczej straży pożarnej. Seksowny strażak jest obiektem westchnień prawie każdej napotkanej kobiety i dobrze wie, jak z tego korzystać.
Między Kubą i Helą od początku iskrzy i to nie zawsze w tym dobrym sensie. Heli nie podoba się lekki stosunek Kuby do kobiet, a jemu jej zadęcie i brak luzu.

Ta niedługa, bo licząca niewiele ponad 200 stron książka, dzieje się w dość szybkim tempie. W zaledwie pół roku Kuba i Hela przechodzą od niechęci, po wielkie pożądanie i miłość. Są ze sobą w lepszych i gorszych momentach i wspierają się wzajemnie w ciężkich szpitalnych chwilach.
Zakończenie jest dość ciekawe, ale ogromnie przypomina to z "Drugiej szansy" Miszczuk, dlatego nie zaskoczyło mnie jakoś bardzo.

Książkę czyta się lekko i szybko. Często jest bardzo zabawnie i nie raz wybuchałam śmiechem przy rozmowach Heli i Kuby, czy jej przemyśleniach. Jeśli chodzi o drugi tom, to nie wiem czy po niego sięgnę. Myślę, że autorka mogła zakończyć tę historię w tym momencie, bo tak naprawdę nie ma za wiele miejsca na wymyślenie czegoś nowego.

Dla mnie 7/10 (przyjemne, ale czy to pozycja obowiązkowa? Sama nie wiem )

Karolina Morawiecka "Zabójstwo na cztery ręce czyli Klasyczna powieść kryminalna o wdowie, zakonnicy i psie (z kulinarnym podtekstem)"
Trzeci tom cyklu.

Każdy następny tom jest lepiej napisany od poprzedniego. Tym razem także pod względem kryminalnym było dobrze, bo było więcej osób podejrzanych. W poprzednich tomach po jednej, a teraz całe wesele.
Z powodu tytułu oraz wszystkich rzucanych tropów w zasadzie od początku stawiałam na odpowiednie osoby, nie zgadłam tylko ich motywów i powiązań.

Bohaterowie bez zmian, czyli głównie grali sobie na nerwach. Ponieważ uważam, że wszyscy są tam siebie warci, to nikogo nie było mi żal.

Czytałoby mi się bardzo dobrze, gdyby nie narrator, a, dokładniej mówiąc, jego punkt widzenia. Mówię to w znaczeniu dosłownym.
Jak byłam mała, to mamusia zdradziła mi tajemnicę, że osoby krótkowzroczne widzą świat piękny, a osoby dalekowzroczne, które dostrzegają wszystkie niedoskonałości i skupiają na nich uwagę, widzą świat paskudny. I właśnie tutaj, w całym cyklu, cała narracja popsuta jest przez dalekowzroczność narratora. Nadal dosłownie.
Możliwe też, że narrator okulary ma dobrze dobrane, ale z natury jest pesymistą i marudą.
W każdym razie, co by nie było powodem takiej okropnie subiektywnej narracji, to jest ona dla mnie na dłuższą metę męcząca. Jestem osobą, która jak pada deszcz, to szuka tęczy, a nie przekleństw, które by najlepiej pasowały do sytuacji. Nie chcę się skupiać na tym co brzydkie, tylko na tym, co piękne.
Narrator w tym cyklu dostrzega tylko brzydkie szczegóły i ciągle o nich przypomina, bo co by było, gdyby czytelnik na chwilę zapomniał, jacy wszyscy są tam obrzydliwi. Jeśli ktoś jest młody i ładny, to jest o tym wspomniane jednym słowem, ale jeśli ktoś ma ohydną narośl w widocznym miejscu, to na pewno usłyszymy o tym wielokrotnie. Jeśli ma piękne oczy, to się tego na pewno nie dowiemy.
Bardzo współczuję narratorowi. Świat, jaki widzi na co dzień, musi być okropnie wstrętny.

Ta część jest najlepsza pod względem kryminalnym.

Było tam wreszcie prawdziwe śledztwo, z szukaniem dowodów i poszlak oraz przesłuchiwaniem świadków.

Tylko że to nie oni powinni prowadzić to śledztwo, a osoby do tego uprawnione.
Bardzo przeszkadza mi fakt, że bohaterowie w żaden sposób nie zostali ukarani za niezawiadomienie policji o odkryciu poważnego przestępstwa oraz za to, że zacierali ślady. Na koniec jeszcze policja ich kryła i kłamała w sprawozdaniach. Okropne. Pan policjant przedstawiony jest we wszystkich częściach jak ktoś bez charakteru, kim łatwo można manipulować, kto nie ma swojego zdania ani pojęcia o swoich obowiązkach zawodowych.

Zbrodnia po polsku - Aleksandra Rumin



Warszawa zamiera! Pojawia się seryjny morderca- ''Prawdziwy Polak'', który na ofiary wybiera nauczycielki muzyki, uwielbiające katować dzieci pieśniami patriotycznymi. Pierwsza zostaje zadziobana przez bociany , druga nie daje rady słuchać przez słuchawki "Przez twe oczy zielone" i w rezultacie pękają jej bębenki i nie wytrzymuje serce. Trzecia natomiast zostaje utopiona w oczku wodnym, w którym znajduję się wódka.
Przy każdej ofierze policjanci znajdują zasuszony mak i list z kolejno: Rotą, Czerwone maki na Monte Cassino i Białe róże.
Naczelnica Foryś przydziela do sprawy asa wydziału, komisarza Polaka, który złapał w swoim życiu kilku seryjnych, w tym i jednego wymyślonego.
Do pomocy zostaje mu przydzielony nowy nabytek policji, prywatnie syn naczelnicy. Obydwoje, wraz z prokuratorem, bratem komisarza muszą jak najszybciej złapać winnego, żeby przypadkiem nie wybuchły jakieś zamieszki. Nie dość, że z tym mają pod górkę, to jeszcze w policji jest kabel, który informuje o wszystkim media, a sam komisarz musi się użerać z byłą żoną, która go oskubała z wszystkiego i utrudnia widzenia z ''dziećmi''.

Trzeba tu podkreślić, że wszystko jest przerysowane i to na maksa. Mamy tak absurdalne sytuacje i humor, że normalnie boki zrywałam. Pewne sytuacje z naszego podwórka autorka wyśmiała i wyolbrzymiła i ktoś, kto ma problem z poczuciem humoru i nie potrafi z dystansem spojrzeć na naszą scenę polityczną, może mieć problem z odbiorem tej książki.
Ja obśmiałam się jak norka i polecam na poprawę nastroju.

6/6

czy ktoś już czytał Wredny szef - Katarzyna Rzepecka bo tak trochę kusi ale się obawiam

Trochę się tego boję ale może w końcu zacznę czytać.

Pierwsze widzę. Taka ładna okładka, że również bym się obawiała, może jednak zaryzykuję, jeśli biblioteka pokusi się.

Ja kiedyś zaczęłam poprzednią książkę tej pani (coś o ochroniarzu ) i była tragiczna.

przeglądam zapowiedzi i nowości... Jestem osłabiona - wszędzie mafia lub powiązania z mafią... Co to za trend w Polsce? Nie mówiąc już o okładkach, które są na jedno kopyto praktycznie. Niech ktoś wymyśli coś nowego...

okładka mi się podoba, na fb dużo dobrych opinii ale nie ufam jakoś

no niestety, ja też za tą mafią nie przepadam

U nas jedna odniosła sukces, nawet film nakręcili, a reszta jak stado baranów poszła tym śladem i dopóki ktoś nie podrzuci kolejnego pomysłu, to raczej się nie zmieni...